Her Kapak Tenceresini Bulur Mu?

Kopana kadar olan kiyameti anlattiginda her defasinda sasiriyorum yasadiklarina. Hep ayni seyleri nasil yasiyorsun diyorum. Benimkisi takinti diyor. Özünde hersey pek ala o ya da onlarin da idrak edebildigi, yasadigi gibi bir film gibi, su gibi akabiliyor ama hersey benim kurgumdan ibaret. Ben ne istersem o oluyor. Bunun icinde iken, kendim de cok kurulu bir hegomonya oldugunun farkina varamiyorum, her biten filmin salonundan cikan izleyici gibi ben de ayrildigim evleri, bitirdigim ilisikileri dönüp düsünüyorum, tekrar ve tekrar. Cok icerliyorum benden sonra serpilenlere, cok garibime gidiyor egilim degistirenleri görmek. Hepsi birer derstir diyenlerle hep dalga gectigimi sen de biliyorsun diyor. Ben birsey bilmiyorum, seni taniyamadim, taniyamiyorum da, üzülüyorum haline. Ne var halimde diyor. Baksana acik ve net kendin de itiraf ediyorsun bu tutku degil, ask degil, bu sevmek hic degil, sen takintiyi yasiyorsun. Güzel ama takinti diyor. Beni besliyor, ayakta tutuyor. O zaman kullanip atiyorsun. Hayir tam öyle degil, üstelik eger bir kullan-at varsa bu tek tarafli degil ki hayatta, herkes birbirini kullanip atiyor. Düsünsene hayatin bir tencere fabrikasi gibi oldugunu. Ürettim hatti o kadar paramparca ki, tencereleri ve kapaklari senkron üretmiyor. Ayri ayri üretip sonra kiminki hangisinin kapagi diye aranip duruyorlar. Gün de böyle degil mi, soluk da böyle alinmiyor mu, bir eşlenme, eşelenme süreci degil mi tüm bunlar. Tencerelerin yuvarlanip kapaklarinin bulundugunun zannedildigi yerde benimkisi sadece tüm kapaklari cevirip bakmak... Ne ben tencereyim, ne de bana uyan bir kapak yok zaten. Odalarda kapaksizim...