No Remorse

İki şey var, biri ölüm pornosu, diğeri de vicdan yarışı. Dün sahile cesedi vuran çocuk haberini olağan şekilde twitterdan öğrendim. Hem de günün ortasında. Oysa yükünü çoktan almış ölüm pornosu ordusu. Ben olayı "Artık şu fotoyu koymayın kötü oluyorum, boğuluyorum"larda yakaladım. Basit bir arama yaptım ve olayı / fotoyu gördüm. Nefes alınmadığı da, o fotoyu görünce hayatının çöktüğü de, gününün bok olduğu da yalan. Başka örneklerden biliyorum, yalan. Yalan, kendisini kandırmasın kimse. Duble hayatın böyle bir yayvanlığı var. Twitterda sergilenen tavrın ispata gerek olmayan artık klişeleşmiş sahteciliği. Üzgünlük yaratır ki bunu herkes yapıyor. Bir gerçek hayat, defteri yanımızda muhasebesini tuttuğumuz, faturaları ödenen bir hayat, diğeri işte herkesin yaşatmak zorunda hissettiği personası. Dublelik burada. Söylenmesi gerekenler, üzülünmesi gereken anlar, yapılması gereken hareketler silsilesi var. Nasıl kurgulayacağın senin maharetine kalmış.

Adedine bakmadım ama akşama kadar muhtelif defalar bu ölen cancağızın karesini gördüm, ölü sevicilik bu. Ortalama embesil toplum "Bu ölen çocuk yerinde yunus sahile vursaymış Dünya ayağa kalkarmış"da toplanmış. Vicdan yarışı ve sanal muhasebe de burada. Her olanı biteni, bir başka olan bitenle kıyas eden, hiçbirşeyi olduğu hali ile görmek istemeyen -bağımsız olamazmış gibi-, tanımlamak istemeyen bir hesap dürenler çetesi. Kameralar, medya ve olaya dair bir takip yapılabildiği için mültecilerin son aylardaki mezalimi gözler önünde ve her ölümde insanlar uzaktan sadece "üzülüyorlar." Görebildiklerine. Çünkü buna hemen bir yunus kıyası, hemen bir siyasi fiyonk atılabiliyor. Her gün bir yerlerde ölümler, kötülükler, fenalıklar, berbatlıklar oluyor. Hepsine üzülünemiyor. Kimin neye üzülüp neye üzülemeyeceğine karar verenler korosu var. Parkı korumak için sokağa dökülenin, hırsızlıkta dökülmemesi -ki olasılıkla herkes çalıyordur-, ya da ülkenin kıyılarına vuran çocuk cesedi için de sokakları yıkamamak.

Akşam eve gittin, çocuğunun başını okşadın, seninki o sahile vuran olmadığı için kendini şanslı saydın. Sabah uyandın, işine gittin, biraz zaman geçecek ve unutacaksın. Dosyalar derdest edilmiş masanda, ta ki twitterda bir sonraki vakaya "Ay olamaz" diyene kadar. Üzülerek tekrar ediyorum ki, ziyadesiyle yalan.