Neden 7 milyar insanin yasadigi ve her gün her saniye birilerinin öldügü bu gezegende biz sadece bize degen insanlar öldükce kötü hissediyoruz kendimizi? Dünyada ölen, tanidigimiz ve tanimadigimiz, istisnasiz her saniye ölen icin üzülseydik, hayatimiz sürekli üzülmek ve her saniye aglamakla gecerdi, suphesiz. Peki kimin ve neyin bize ne kadar degdigine nasil karar veriyoruz? Kimin gidisi bizi ne kadar üzüyor? Babandan ya da annenden öte bir ölüm var mi seni darma duman edecek? Varsa da kendini mi kandiriyorsun? Bir mezarin basinda bir adamin oglunun arkadasi ogul'dan nasil daha fazla aglayabilir? Neden? Niye?
Adam Yauch kanserden hayatini kaybetti. Bir süredir kimsenin baska bir nedenden öldügünü görmüyorum. Dahasi bugünlerde ve cok zamandir kanserden baska bir hastaliktan haber alamiyorum.
Simdi bir sert kahve yapacagim, biraz irish creme katacagim icine. Sonra pikaba gecenlerde aldigim Ill Communication -remastered edition-'i koyacagim. Düsündüm de eger 1 haftalik gazete birikmisse salonda, benim icin isler boka sarmis demektir. Dogru gitmeyen seyler vardir. Onlari da eritmem lazim.
Huzur icin uyu Adam, sadece geri sayiyoruz. Düsündükce de bunu, isimize gelmiyor.
Tesekkurler hersey icin, özellikle de "So Whatcha Want" icin.
2 comments:
karisi ne kadar guzel, beraber ne kadar guzeller degil mi?
uzuntum buyuk...
http://www.tibetsun.com/images/features/2012/05/the-union-between-adam-yauch-and-dechen-wangdu-a-look-back-pg.jpg
ne zaman ve nasil gidecegimizin kestirilemezligi.
* güzeller.
Post a Comment