Corey Haim & Köfteci Ahmet

Pazartesi günü sehre camur yagmis ya da twit mesajlarindan anladigimiz kadari ile "turuncu bir toz bulutu" cokmus, sehir kirmizi olmus. O esnada Eskisehir'e dogru yola cikmis, basimiza geleceklerden bihaberdik. 24 saat icinde Istanbul'a geri donduk. Uzerine ortmedigim motoru bugun bir kontol edeyim dedim. Motor uzerine kocaman bir hayvan diskisi birakilmis gibiydi. Yikamaya goturdum. Her zamanki yere, Ucaksavar Cengiztopel'deki yikamaciya. Daha girerken dikkatimi cekti, köfteci Ahmet'in baraka-koftecisi yoktu. Yerinde yeller esiyor. Motor bir sudan gecti, sabunlandi, bir su daha, bir su daha anca arindi toz bulutundan. Kurulama, cilaya cekti cocuk. Dayanamadim, gelecek cevabi tahmin ede ede "Ahmet abi nerde, kofte ocagi ne oldu" diye sordum. "Haberiniz yok mu" dedi.. "Neyden haberim yok mu" dedim.. "Ahmet abi'yi kaybettik". 2 yildir kemoterapi gordugu, sonunda da bir ara bana "Kurtuldum, temizlendim" dedigi bir kanser mücadelesi yasamisti. Ben artik kurtulduguna inanmistim. Yüzünün ici gülüyordu.
Oyle degilmis, bitmemis, ama Ahmet abi bitmis. Tükenmis.

"Kurtulduguna inanmak"

***

Eve geldim. Vigo'nun twitter mesajini gordum: "Rip Corey Haim".
Corey Haim'i ben 80'lerden Blue Jean dergisinin 2 ayda 1 verdigi stickerlerindan hatirliyorum. Bir de suphesiz efsane film The Lost Boys'dan.

Neden sevdigimizi bilmedigimiz insanlari kaybettigimizde neden bu kadar fazla üzüldügümüzü biliyorum: "Başkasının acısını hiçbir zaman hissedemezsin.
Yalnızca ölümlerini hissedersin."